گل پسر قند عسل

این روزها نشسته ام و به روزها نگاه می کنم. روزهایی که پر است از لبخند ها ، بازی ها، شیطنت ها و شیرین زبانی های   تو. نشسته ام و بالیدندت را تماشا می کنم. گوش سپرده ام به لهجه زیبای تو که هنوز همه «ر » ها را « ل» می گویی : دوباله. با تو همه شعر های قدیمی را دوباره مرور می کنم : ماهی سرخ و زرد من ...هر چند که تو فقط شعر های خودت را دوست داری. همان هایی که در مورد پارک رفتن دیروز، یا بازی صبح یا غذایی است که نخورده ای و چه دلنشین است آهنگ ها و قافیه هایی که به شعرهایت می دهی. مردی شده ای برای خودت مادر. فدای تو مرد کوچکم.